Αγιοφάραγγο

Φτάνουμε στο μοναστήρι της Οδηγήτριας, προερχόμενοι από το Σίβα. Ο ελεύθερος χώρος μπροστά από το μοναστήρι - φρούριο είναι γεμάτος αυτοκίνητα, οπότε αναβάλλουμε την επίσκεψή μας για μια πιο ήσυχη στιγμή και παίρνουμε έναν άσπρο χωματόδρομο που κατευθύνεται στους Καλούς Λιμένες και στη Λιβυκή ακτή. Μετά από δυόμισι χιλιόμετρα, στα δεξιά, μια πινακίδα δείχνει την κατεύθυνση προς το "Αγιοφάραγγο". Ένας χωματόδρομος
κατηφορίζει μέχρι ένα κοίλωμα ανάμεσα σε ασήμαντες κατασκευές από τσιμέντο και λαμαρίνες, που χρησιμοποιούνται σαν μαντριά για βοοειδή. Συνεχίζουμε για ένα χιλιόμετρο ακόμη, που χαρακτηρίζεται από την παρουσία σκύλων δεμένων με αλυσίδα, και στη συνέχεια πλησιάζουμε στην είσοδο του φαραγγιού. Αφήνουμε το αμάξι σε μια περιοχή πάρκινγκ.

Διαβάζοντας την ενημερωτική πινακίδα ανακαλύπτουμε ότι το Αγιοφάραγγο δεν είναι μόνο μια πεζοπορία ανάμεσα από βραχώση απόκρημνα μέρη που καταλήγουν στη θάλασσα, αλλά περιέχει μια δυνατή μυστικιστική αξία αφού αποτέλεσε στο πέρασμα των αιώνων πνευματικό κέντρο αναχωρητών.
Μισή ώρα περπάτημα μας οδηγεί στο σημείο αναχώρησης, όπου υπάρχει μια σιδερένια καγκελόπορτα που εμποδίζει τα πρόβατα και στα κατσίκια να περιπλανώνται απρόσκλητα. Παραμερίζουμε το συρματόπλεγμα και μπαίνουμε με σεβασμό στα απόκρημνα μέρη της μικρής ρεματιάς, αγωνιώντας να συλλάβουμε τη μυστικιστική αύρα. Ένα ρυάκι κόβει το μονοπάτι που στα σαράντα πέντε λεπτά κατάβασης συνεχίζει να συγχέεται με την κοίτη του ποταμού, ενώ οι ροζ πικροδάφνες φρουρούν πάντα τις όχθες και θα μας εγκαταλείψουν μόνο όταν πλησιάσουμε στην παραλία.

Το πρώτο τμήμα της διαδρομής είναι στενό ανάμεσα σε κυματιστά τοιχώματα, από στρωματοποιημένο πέτρωμα, που σιγά σιγά απομακρύνονται φιλοξενώντας στις δύο πλαγιές τους πλήθος βαθιών σπηλιών. Σ' αυτές τις σπηλιές οι ερημίτες αποσύρονταν για να προσευχηθούν και να αυτοσυγκεντρωθούν στη μοναξιά, άλαλη αδιάκοπη παρουσία από της αρχές της χιλιετίας μέχρι τον εικοστό αιώνα, ευνοημένοι από το ήπιο του κλίματος αυτού του φαραγγιού από το οποίο τα πουλιά δε μετανάστευαν ποτέ. Το Αγιοφάραγγο ακόμη και σήμερα διατρέχεται από το κελάηδισμα και το ακατάπαυστο πέταγμα των πουλιά από τη μια προεξοχή στην άλλη, σύμφωνα με μια δοξασία, ενσάρκωση των ψυχών των αναχωρητών που περιπλανώνται στο φαράγγι. Από τις σχισμές του βράχου ξεπροβάλλουν πλούσια μάτσα από χασμόφυτα, το πλουμί (l' ebenus cretica), ενδημικό φυτό του νησιού με ροζ λουλούδια με ασημένια λοφία, οι μενεξένιες πετρομαρούλες (petromarula pinnata), τα κίτρινα λουλούδια του αγριολιναριού  (linum arboreum).

Στις όχθες του χειμάρρου, η ιλύς του ποταμού ευνόησε τη μακροζωία τεράστιων ελαιοδένδρων και χαρουπιών με περιπλεγμένες ρίζες, ανάμεσα στη βλάστηση ξεπροβάλλουν οι άσπρες κρητικές δρακοντιές (arum creticum) δρακόντια με κομψό κωνικό κάλυκα. Προχωρούμε κατά μήκος της κοίτης του ποταμού, φαρδιά άγονη δίοδος κατειλημμένη από μεγάλους βράχους, παρεκκλίνοντας πότε-πότε για να ακολουθήσουμε το ασθενές ίχνος, που προωθείται μέσα από την κηλίδα των θάμνων της ανατολικής όχθης, ενώ στην αριστερή πλευρά ο οδοντωτός βράχος επιδεικνύει πλατιές ασβεστολιθικές γκρίζες πλάκες, που χρησιμοποιούνται για εξάσκηση αναρρίχησης από μια ομάδα νέων. Αφού προσπεράσαμε ένα πυκνό ξέφωτο με πικροδάφνες, φθάνουμε στο ιερό σημείο του φαραγγιού, την ωραία εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, προστάτη των ερημιτών, κτισμένη σε ένα ευρύ πλάτωμα.

Δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια αφιερωματική εκκλησούλα κρυμμένη μέσα στις κοιλότητες, αλλά σε ένα μεγαλοπρεπές οικοδόμημα με τρούλο, του 14ου-15ου αι., με το κεντρικό κλίτος που διασταυρώνεται με τα δύο πλάγια. Στις διασταυρώσεις βρίσκονται άλλοι δύο μικροί τρούλοι ζωηρού κόκκινου χρώματος όπως του κεντρικού. Από την κεντρική είσοδο, πάνω από την οποία βρίσκεται ένα οξύκορφο τόξο, μπαίνουμε στο εσωτερικό της εκκλησίας, όπου η Αγία Τράπεζα, πρωταρχικό στοιχείο της παλιάς κατασκευής, είναι σκαμμένη στο βράχο. Στον εξωτερικό χώρο, ίσα-ίσα να απέχουν από το νότιο τοίχο, βρίσκονται στη σειρά μερικές πολύχρωμες σκηνές.

Το φαράγγι σβήνει σιγά σιγά, μετρίασε τα τοιχώματά του, αφήνοντας μόνο βραχώδεις προεξοχές ενώ  κοίτη του χειμάρρου πλαταίνει, τεράστια, γίνεται παραλία και συναντιέται με τη θάλασσα. Κοντά στην παραλία βρίσκονται και άλλες σπηλιές διάσπαρτες, αρκετά ευρύχωρες και προσβάσιμες, ικανές να φιλοξενήσουν ανθρώπους. Μερικές είναι σημαδεμένες με εμφανείς μαύρους σταυρούς, μια μάλιστα είναι σημαδεμένη από μια ιερατική μορφή σχεδιασμένη από κάρβουνο. Η εκτεταμένη πετρώδης παραλία προστατεύεται από δύο ψηλά παραπετάσματα της ακτής, στη δυτική πλευρά μια αιχμηρή βραχώδης κορυφή υψώνεται στον ουρανό, η προκλητική προεξοχή μιας άλλης επιμηκύνεται προς τη θάλασσα δημιουργώντας ένα παράξενο τόξο.
Η επιστροφή θα είναι σύντομη, σαράντα πέντε λεπτά πεζοπορίας κάτω από τον ήλιο. Επιστρέφουμε με το αυτοκίνητο στο μοναστήρι της Οδηγήτριας, μπαίνουμε στον έρημο και σιωπηλό αυλόγυρο, η είσοδος της εκκλησίας είναι πλαισιωμένη με δύο κλαδιά φοίνικα, στερεός ο παλιός πύργος από σκούρα πέτρα με την μεγάλη πολεμίστρα από την οποία οι μοναχοί, σε μια απεγνωσμένη τελευταία προσπάθεια άμυνας, έριχναν καυτό λάδι στα κεφάλια των τούρκων επιδρομέων που έφθαναν από τη θάλασσα.

- Σημείο αναχώρησης: Μοναστήρι της Οδηγήτριας
- Σημείο άφιξης: η παραλία στο τέλος του φαραγγιού
- Διάρκεια διαδρομής: 1 ώρα και μισή με επιστροφή
- Εύκολη διαδρομή
- Διαδρομή κατάλληλη για παιδιά
- Κατηφορικό μονοπάτι με υψομετρική διαφορά περίπου 100 μέτρων
- Προτεινόμενη περίοδος: Απρίλιος έως Νοέμβριος
- Καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι
- Έχετε μαζί σας κανονική ποσότητα νερού